Zadaję sobie to pytanie od kilku, a właściwie kilkunastu miesięcy. Do marca 2020 roku kino było dla mnie drugim domem, w którym spędzałem większość wolnego czasu. Odkąd je zamknięto, czuję się jak osoba na wygnaniu, która nie może wrócić do miejsca, gdzie czuje się najlepiej.
Pomimo tego, że nie wszystkie kina są aktualnie otwarte, repertuar obfituje w bardzo dobre produkcje. Jednym z filmów, na jakie powinniśmy się koniecznie wybrać (oczywiście z zachowaniem odpowiednich środków ostrożności), jest “Sound of Metal” Dariusa Mardera.
W miniony piątek na platformie Apple TV+ pojawił się film “Palmer” Fishera Stevensa, w którym główną rolę zagrał Justin Timberlake. Nie pierwszy – i zapewne nie ostatni – raz udowadnia on, że jest człowiekiem wielu talentów.
Miał 90 lat, olbrzymi wpływ na kino drugiej połowy XX wieku oraz wiele ciekawych perypetii życiowych, z których zawsze potrafił się wykaraskać niczym najsłynniejsza postać, jaką odgrywał. 31 października odszedł jeden z największych, ale pozostawił nam olbrzymią spuściznę filmową.
12 września zakończyła się 77. edycja Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Wenecji. Ze względu na światową pandemię COVID-19 i związane z nią obostrzenia, edycja ta różniła się od poprzednich. Jedno postało jednak niezmienne.
Jeżeli szukacie minimalistycznego i oszczędnego kina, posiadającego jednocześnie mocny ładunek emocjonalny, to niedawno na platformie Netflix pojawił się film “Zatrzyj ślady”, który może być idealną pozycją na weekendowy seans.
W ostatnich tygodniach jestem nieco na bakier z serialami. Od wielu tytułów się „odbijam“ i ciężko mi spędzić przy czymś więcej czasu. Najczęściej jednak, gdy już coś przykuje moją uwagę, to jest ze stajni HBO.
Trolle, wszędzie te trolle! Kto by pomyślał, że w erze powszechnej dezinformacji i zakrojonej na szeroką skalę działalności internetowych trolli, powodem konfliktu u szczytu branży filmowej staną się nie armie wirtualnych bojowników, lecz… urocze stworzonka z filmu animowanego dla dzieci. Czy przed kinowym seansem zobaczymy jeszcze kultową czołówkę z logiem Universal Pictures?
Jeżeli ktoś, tak jak ja, urodził się w latach osiemdziesiątych XX wieku, to zapewne wiele filmów z kolejnych dwóch dekad, stało się jego/jej nierozerwalną częścią. Wiele tego typu produkcji, można obejrzeć teraz na Netflixie.
Horrory są takim gatunkiem filmowym, który na pewno nie każdy lubi. Z natury strach nie jest przecież naszym ulubionym uczuciem. Osobiście najbardziej doceniam jeden z podgatunków filmów grozy, czyli slashery. Niestety, polskie produkcje w takim gatunku w zasadzie nie istniały – aż do teraz.
W nadchodzący weekend na ekrany polskich kin wchodzi najnowszy film z udziałem Toma Hanksa. Możecie już przygotować się na dużo ciepła, wzruszeń i pozytywnej energii. To może być dla Was piękny dzień!
Guy Ritchie jest jednym z tych twórców, których filmy bardzo ceniłem sobie, kiedy byłem nastolatkiem. Były one niezwykłym powiewem świeżości w gatunku kina gangsterskiego, ale ze sznytem komediowym. Cieszę się, że po tylu latach Ritchie wciąż wie, jak robić takie filmy.
Czy można zrobić film o zbliżającym się odejściu bliskiej osoby, który będzie nie tylko wzruszał, ale również szalenie bawił? Na pewno już domyślacie się, że można i tym filmem jest bez wątpienia „Kłamstewko”.
Ach, Oscary… Wszyscy je krytykują, a mimo to każdy z zapartym tchem śledzi to, co przyniesie kolejne rozdanie. Podczas ostatniej, już dziewięćdziesiątej drugiej gali wręczenia nagród Amerykańskiej Akademii Sztuki i Wiedzy Filmowej nie obyło się bez manifestów, momentów zabawnych i – co najważniejsze – zaskakujących rozstrzygnięć.
Czy można zekranizować książkę po raz ósmy i jednocześnie zachować tą ekranizacją świeżość opowieści? Greta Gerwig i jej „Małe kobietki” udowadniają, że jak najbardziej.
Wydawać by się mogło, że w tematyce kina wojennego pokazano już właściwie wszystko. Okazuje się jednak, że są twórcy, którzy zupełnie się z tym nie zgadzają i postanowili coś w tym temacie dopowiedzieć.
Gdy cofniemy się nieco w czasie, powiedzmy o kilka lat, to złapiemy się na tym, że nie kojarzyliśmy pewnego Nowozelandczyka o nazwisku Waititi. Dziś ten, kto go nie zna, powinien się wstydzić.
W ciągu kilku ostatnich lat, bardzo głośny stał się temat molestowania seksualnego w pracy. Dziwne, że dopiero teraz, ale dobrze że ostatecznie opinia publiczna zaczęła więcej o nim słyszeć. Teraz przyszedł czas, by poruszało go coraz więcej produkcji filmowych i telewizyjnych. Jedną z nich jest „Gorący temat”.