Brett Larner jest cenionym specjalistą w tematyce japońskich biegów długich – jego serwis od lat informuje o najważniejszych wydarzeniach z życia biegających Samurajów. A jest o czym mówić, ponieważ od pewnego czasu śmiało można nazywać Japończyków maratońską trzecią siłą świata.
Żaden z wiosennych World Marathon Majors w przyszłym roku nie odbędzie się w oryginalnym terminie. Jedne z największych maratonów świata – bostoński, londyński i tokijski przesunięto na jesień 2021. A co, jeśli okaże się, że biegi masowe w przyszłym sezonie w ogóle nie wystartują?
Teoretycznie to człowiek biega, a nie same buty. W biegowym świecie trwa jednak swoisty wyścig zbrojeń, w którym otwarcie mówi się o “dopingu technologicznym”. Ile tak naprawdę zależy od sprzętu? Wysyp rekordów świata uzyskanych w butach z płytką karbonową daje do myślenia.
W styczniu skończył 60 lat, a nadal popisuje się doskonałą formą. Irlandczyk Tommy Hughes w niedzielę 25 października ustanowił maratoński rekord świata dla kategorii M60. W Lisburn dziarski senior pokonał 42 km 195 m w rewelacyjne 2:30:02 – to już jego drugi rekord świata w tym roku.
Biegacz średniodystansowy zaczyna zwalniać, gdy mięśnie zalewane są przez paraliżujący kwas mlekowy. Najczęstszą przyczyną problemów maratończyka jest natomiast kryzys energetyczny. O ile przed kwasem nie da się obronić, o tyle na spadek mocy długodystansowca jest rozwiązanie.
Przez ostatnie 124 lata, czyli odkąd organizowane są nowożytne igrzyska olimpijskie, tylko dwa razy zdarzyło się, że zwycięzca wyścigu maratońskiego obronił tytuł cztery lata później. Jako pierwszy dokonał tego Etiopczyk Abebe Bikila – w 1964 roku w Tokio.
Miłośnicy kina marzą o tym, by znaleźć się na uroczystości rozdania Oskarów. Fani piłki nożnej marzą, by obejrzeć finałowy mecz mundialu z perspektywy trybun. Natomiast wielu maratończyków marzy o tym, by kiedyś wziąć udział w chociaż jednym z sześciu największych maratonów świata, znanych pod nazwą – Abbott World Marathon Majors.
Do wymarzonej formy dochodzi się miesiącami. Cykle treningowe zakładają przepracowanie od kilku do nawet kilkudziesięciu tygodni. Newralgicznym momentem każdego planu treningowego są jednak ostatnie tygodnie, polegające na zmniejszeniu obciążeń. Książkowo powinny one polegać na taperingu (wyostrzaniu). Jak skutecznie wyszlifować formę, żeby wcześniejsza praca nie poszła na marne?
W związku z pandemią koronawirusa na najbliższy dzień zawodów będziemy musieli trochę poczekać. Kiedy jednak już nadejdzie, warto być na niego dobrze przygotowanym. Jak wzorcowo powinny wyglądać ostatnie godziny przed wystrzałem startera?
Na ile kilometrów jest ten maraton? Podobne pytanie zadają dość często osoby, które nie biegają. Długość maratonu zawsze wynosi 42 kilometry i 195 metrów. Jest to najdłuższy biegowy dystans rozgrywany w ramach igrzysk olimpijskich. Istnieje jednak coś dłuższego niż maraton – biegi ultra, a więc wszystko co dłuższe niż 42,195 km.
Zabawa biegowa jest chyba najbardziej przewrotnym pojęciem w każdym planie treningowym. Ze świecą szukać biegacza, który po zrealizowaniu takiej jednostki mógłby powiedzieć – ale dobrze się bawiłem. Z drugiej strony zyski dla biegowej formy, jakie generuje trening oznaczony skrótem ZB, są nie do przecenienia.
Wycieczka biegowa to połączenie przyjemnego z pożytecznym. Zwiedzając bliższą lub dalszą okolicę, jesteśmy w stanie, niejako przy okazji, wykonać dużą pracę treningową. Dłuższa biegowa wyprawa dobrze smakuje w towarzystwie, ale może też być szansą, żeby spędzić czas samemu ze sobą w oderwaniu od zmartwień codzienności.
Maratony nie są hobby dla każdego – mimo to wycieńczające wyścigi, w których trakcie najgroźniejszym przeciwnikiem staje się nasz własny organizm, przyciągają coraz większe rzesze zainteresowanych. Gorlitsky udowodnił jednak, że ta dyscyplina ma też znacznie bardziej ekstremalną odsłonę.
Żeby biegać szybciej, trzeba mieć siłę. Żeby mieć siłę do biegania, należy z kolei trenować specyficzną siłę biegową.
Zima w naszych warunkach klimatycznych nie sprzyja szybszemu bieganiu. Ośnieżone leśne ścieżki, oblodzone chodniki, niska temperatura powietrza – warunki nie zachęcają do rozwijania wyższych prędkości. To jednak żaden problem, bo wolne bieganie zimową porą to okazja do zbudowania doskonałej bazy na pozostałą część roku.
Jeden z paradoksów treningu biegowego polega na tym, że forma rośnie nie wtedy, gdy ciężko harujemy na treningach, ale wtedy, gdy odpoczywamy. Odpowiednia regeneracja nie tylko przywraca organizm do stanu równowagi sprzed treningu, ale podnosi jego możliwości (mówimy wówczas o superkompensacji). Dla skutecznej regeneracji w okresie zimowym zaleca się zwłaszcza saunę.
Bieganie amatorskie swój szczyt osiąga na przełomie wiosny i lata. To właśnie w tym okresie chodniki, parki i leśne ścieżki zapełniają się pasjonatami joggingu. Potem jednak przychodzi jesień ze swoją siostrą zimą i dotychczas zapełnione biegowe alejki, pustoszeją. Jak zmotywować się do biegania zimą?
Jednym z najczęstszych noworocznych postanowień jest poprawa formy i kondycji fizycznej. Badania socjologiczne pokazują, że ponad 80% osób deklarujących wprowadzenie zmian w życie od nowego roku, rezygnuje z postanowień już po 4 tygodniach. Dzieje się tak, gdyż motywacja do regularnego treningu jest zbyt mała.