1 stycznia wyruszamy do Beninu. Z nadzieją na zwiedzenie Parku Narodowego Pendjari, ale i z duszą na ramieniu, bo… nie mamy wiz. Polityka wizowa tego niewielkiego afrykańskiego państwa zmienia się z taką częstotliwością, że nawet informacje podane sobie przed podróżników na forach internetowych bywają (i były!) nieaktualne.
Nasz autobus z Bobo przyjechał na dworzec zachodni w Ouaga dość późno wieczorem, więc do hotelu pojechaliśmy taksówką. Naturalnie, połączenie braku znajomości – miasta przez taksówkarza, i francuskiego przez nas – poskutkowało tym, że szukaliśmy hotelu dobrą godzinę.
– Dokąd??? – Do Burkina Faso. – Aha. (długa cisza). Ale po co?!
Z krzyżówki – „Mieszkaniec Burkina Faso”. Burkinafsończyk, Burkińczyk? ha ha ha. A wystarczyło zobaczyć w Wikipedii, że Burkinabe. I mieszkaniec, i mieszkanka też.