Polskie tradycje wytwarzania wina sięgają wieluset lat wstecz. Jedną z winnic bazujących na tej wielowiekowej tradycji jest Srebrna Góra – malownicza winnica położona w dolinie Wisły, u stóp klasztoru O.O. Kamedułów na krakowskich Bielanach.
Rozdarty administracyjnie granicą, historycznie pozostaje jednym regionem. Jednakże to granica państwowa zatraca spójność w podzielonym na dwa kraje, a ustanowionym oficjalnie w 1737 roku, Tokajskim Regionie Winiarskim.
Winiarstwo w Polsce ma się już całkiem dobrze. Z roku na rok liczba producentów wina znacząco rośnie. W ciągu ostatnich czterech lat liczba winnic w naszym kraju podwoiła swoje szeregi, skupiając ponad 200 zarejestrowanych winnic, operujących na areale około 400 hektarów. Polskie wino to już nie moda, to jakość, która prężnie wkracza na polski rynek wina.
Słowacki, winiarski region Tokaj, to najmniejszy i zarazem najcenniejszy region winnic na Słowacji. Wraz z częścią obszaru znajdującego się na Węgrzech tworzy jednolity, historyczny region winiarski Tokaj. Zajmujący 910 hektarów po stronie słowackiej teren stanowi jedną szóstą całkowitej powierzchni regionu Tokaj.
Uznana za „Piwnicę roku 2016” jest jedną z najbardziej renomowanych winiarni w Tokaj – hegyaljai – borvidék, regionie winiarskim w północno – wschodniej części Węgier. Tutaj na 85 hektarach, zlokalizowanych w siedmiu winnicach, wokół pięciu wiosek, rodzina Kékessy wytwarza cenione na całym świecie wina.
Mówisz Tokaj – myślisz Węgry! W świadomości miłośników win utarło się, iż słodkie wina Tokaj pochodzą z Węgier, a konkretnie z regionu Tokaj-hegyaljai. I trudno się z tym nie zgodzić. Jednakże, mało kto wie, że jest jeszcze jeden kraj produkujący ten „słodki nektar”, jakim jest Słowacja.
Rekord świata za najdroższą butelkę wina sprzedawanego na aukcji został dwukrotnie pobity na słynnej aukcji Sotheby’s w Nowym Jorku. W ostatnią sobotę zostały zlicytowane dwie butelki Romanée Conti 1945 za 558.000,00 dolarów oraz 496.000,00 dolarów.
Historia kreteńskiego wina jest niezwykle bogata oraz posiada ciekawą historię produkcji sięgającą 4000 lat. Mimo, iż na terenie całej Grecji uprawia się około 300 odmian winorośli, to Kreta upodobała sobie poza szczepami międzynarodowymi, szczepy endemiczne, których owoce wspaniale oddają charakterystyczne cechy szczepów oraz terroir.
Wino to również jego piwnice – trudno się z tym stwierdzeniem nie zgodzić odwiedzając magiczne miejsca, gdzie szlachetne trunki dojrzewają w oczekiwaniu na swój czas.
Okres wakacyjny dobiega końca, a co za tym idzie, i lato zmierza ku końcowi. Wolnymi krokami przechodzić będziemy w okres jesienny i wina białe, które gościły na naszych stołach podczas upalnej wiosny i lata, powoli zamieniać będziemy na wina czerwone, idealnie sprawdzające się z cięższymi potrawami.
“Vinski ključ vse odpre” – wino jest kluczem, który wszystko otwiera. I takie właśnie są szlachetne trunki ze Słowenii. W jednym z najmniejszych krajów winiarskich na świecie, wyrób tego napoju i handel nim stanowią istotny element lokalnej kultury. To również wielopokoleniowa tradycja, na stałe zakorzeniona w życiu codziennym Słoweńców.
Spacerując po historycznych uliczkach toskańskiego Montepulciano można poczuć się jak w średniowieczu. Spoglądające na turystów XV- i XVI-wieczne kamienice prowadzą stromymi, brukowanymi ulicami na Piazza Grande, gdzie vis-à-vis ratusza znajduje się Palazzo Contucci (Pałac Rodziny Contucci). W jego piwnicach znajduje się jedna z najstarszych, jeśli nie najstarsza, winna piwnica w Montepulciano.
Pod koniec XVII wieku tokajskie aszú cieszyły się bardzo dużym uznaniem w całej Europie. Szczęśliwa passa Złota Tokaju skończyła się jednak wraz z dwiema wojami oraz Wielkim Kryzysem (1929). W szczególności sowiecka okupacja (1944-45) spowodowała bardzo duże szkody w tokajskich winnicach.
Powiada się, iż historię powstania aszú można poniekąd zawdzięczać Turkom najeżdżającym Tokaj (1526r). Siali panikę i spustoszenie, doprowadzając przy tym do wstrzymania zbiorów przez lokalnych winiarzy, którzy zasilali szeregi wojska swoimi chłopami. Czy niezebrane na czas czarne, wysuszone, spleśniałe i „zepsute” grona mogły stworzyć jedno z najlepszych win świata?
To „focus on quality, in keeping with tradition” (skupić się na jakości, w zgodzie z tradycją) taką filozofię odziedziczyła po ojcu Tiziana Settimo, właścicielka winnicy Aurelio Settimo, która zgodnie z rodzinną tradycją kultywuje dziś produkcję Barolo.
Gdybym zdecydował się kiedyś na napisanie winnego pamiętnika, to temu winiarzowi z Piemontu poświęciłbym z pewnością cały rozdział, a może nawet i dwa.
Jeżeli odzywa się dzwonek w waszej komórce możecie spodziewać się, że dzwonią znajomi, ktoś z rodziny, partner biznesowy, bądź co gorsza telemarketer. A co jeżeli dzwoni do was nieznany numer zaczynający się na +39…, a w swojej słuchawce słyszycie „Hello, Princess Natalia Strozzi speaking”!
Jedni powiadają, że to największa rodzinna winnica nie tylko w Toskanii, lecz również w całej Europie. Inni natomiast, że jest przereklamowana i tylko Amerykanie się nią ekscytują. Pewne natomiast jest to, że dwóch braci potrafiło w niespełna czterdzieści lat zbudować winiarską markę, która znana jest na całym świecie.