Przeciętny polski konsument medialnej, socjopolitycznej narracji jest mniej lub bardziej dogłębnie zaznajomiony z działalnością Roberta Mazurka. Słynne rozmowy dziennikarza radia RMF są zazwyczaj najistotniejszymi punktami poranków wszystkich tych, którzy obsesyjnie śledzą rodzime wojny ideologiczne oraz kulturowe.
Konwersacje największej gwiazdy RMFu od wielu sezonów nieustannie odbijają się szerokim echem. Wciąż rozgrzewają do czerwoności media społecznościowe, papierowe oraz telewizyjne. Dla polskiego polityka pójście z Mazurkiem na śniadanie to już niemal obowiązek. Konieczność zawodowa, która definiuje polityczny byt lub niebyt, istotność bądź nieistotność.
Poranna Rozmowa w RMF FM jest więc znakomitym wskaźnikiem temperatury dyskursu przetaczającego się przez rodzimy społeczno-polityczny krajobraz. Wskazuje, który polityk jest w lepszej formie, a który w gorszej. Czasem ukazuje posłów i posłanki u szczytu ich potencjału, a czasem w okrutny sposób wieszczy im tragiczny koniec.
Mazurkowe konwersacje funkcjonują trochę jak recenzje kulinarne. Przebieg tych czasem merytorycznych, a czasem performatywnych wymian myśli wieńczy pewnego rodzaju referencja. W zależności od wyniku werbalnego starcia program ponoekąd rekomenduje albo odradza widzom danego reprezentanta sceny politycznej i zachęca, lub zniechęca do dalszego stołowania umysłu w konkretnej, światopoglądowej kuchni.
Cechą charakterystyczną rozmów Mazurka jest ich widowiskowość.
Mazurek nie przeprowadza po prostu rozmów publicystycznych. Nie wypytuje polityków w standardowym stylu standardowego dziennikarza standardowej stacji radiowej. Nie sili się na fetyszyzowanie profesjonalnego wizerunku konwersacji. Wręcz przeciwnie - sili się na nieprofesjonalny wizerunek. Od swojego stroju, aż po język i treść pytań - cały zestaw jego retorycznych sztuczek wpisuje się raczej w estetykę quasi-kuluarowego, potoczystego “small talku”.
Z ust prowadzącego sączą się żarty i rzucane co kilka minut sitcomowe cięte riposty, a gdy nie odzywa się słowem, to dba o to, by Youtube’owy widz mógł nacieszyć wzrok odpowiednio plastycznym, tragikomicznym wyrazem twarzy, synonimicznym ze słodko-gorzką dezaprobatą, albo zuchwałą ironią.
Wszystkie te teatralne elementy uatrakcyjniające rozmowę z gośćmi mogą sprawiać wrażenie aktów dziennikarskiej bezkompromisowości.
No bo przecież mamy do czynienia z dziennikarzem, który nie boi się igrać z konserwatywną konwencją wywiadu. Z kimś, kto ma gdzieś konwenanse rządzące komunikacją na linii media - polityka. Z kimś, kto z lubością szafuje swoją bezpośredniością i sprawia wrażenie sprawiedliwie symetrycznego w codziennej, porannej szermierce słownej.
Tymczasem, sekret fenomenu Roberta Mazurka kryje się w znacznie bardziej przyziemnej prawdzie. Słynne “poranki” radia RMF są tak łatwo zapamiętywalne i tak intensywnie kontrowersyjne nie dlatego, że takie są same z siebie, a dlatego, że koegzystują z najbardziej nudnym, nieciekawym i apatycznym kontekstem, jaki tylko możemy sobie wyobrazić - neoliberalizmem w sosie polskim.
W warunkach użyźnionych świętością status quo, osoby takie jak Robert Mazurek, Kuba Wojewódzki czy każdy inny przeciętny rodzimy medialny orator stają się ikonami głównonurtowej transgresji. To już nawet nie chodzi o to, że na bezrybiu i rak ryba, a raczej o to, że ciężko sobie w ogóle wyobrazić jakąkolwiek alternatywę dla rzeczonego bezrybia. W tej sytuacji wszyscy popełniamy zabawny błąd poznawczy. Wydaje nam się, że obcujemy z bezkompromisową Czwartą Władzą, a to tylko menadżerowie naszego dyskursu dobrotliwie fundują nam Casual Friday, z tym że bardziej kontrowersyjny, bo codzienny.
