Końcówka roku jest znakomitym pretekstem robienia wszelakich popkulturowych rachunków sumienia. Ostatnie tygodnie grudnia wydają się idealnym czasem, by dokonać dokładnej rekapitulacji naszych wyborów konsumenckich z zakresu szeroko pojętej sztuki masowej.
To także moment, w którym możemy przyjrzeć się nie tylko swoim całorocznym muzycznym, filmowym, czy książkowym preferencjom, ale też wziąć pod lupę aktualny gust wszystkich Polaków. Jednym ze wskaźników teraźniejszej, ogólnopolskiej preferencji jest Spotify Wrapped Polska - ranking najchętniej odtwarzanych artystów.
Na pierwszy miejscu wspomnianej listy uplasował się Taco Hemingway.
Nie jest pozycja okupiona jakimkolwiek zaskoczeniem. Współautor wielkiego hitu “Tamagotchi” już dobrych parę lat zarządza kolektywną świadomością Polaków. To artysta idealnie skrojony pod powszechną, charakteryzującą teraźniejszość, żądzę konserwacji status quo. Raper, który z każdym kolejnym wydawnictwem coraz wyraźniej potwierdza zamiłowanie rodzimowego, głównonurtowego hip-hopu do pielęgnacji komfortowo przewidywalnych popkulturowych realiów.
Kolejne miejsca zajęli: White 2115, Kukon, Mata, Oki, Gibbs.
Można byłoby powiedzieć - iście eklektyczny zestaw. Składają się na niego bowiem ludzie definiujących samych siebie w ramach odmiennych kontekstów estetyczno-filozoficznych. Natomiast jest jedna rzecz, która łączy tę całkiem różnorodną piątkę - pragnienie bycia bardziej amerykańskimi niż ich amerykańscy idole. Każda z tych osobowości polskiej sceny nosi w sobie pewien zachodni kompleks sprawiający, że ich muzyka wydaje się coverem, nawet jeśli poświęcona jest przede wszystkim autorskim, oryginalnym numerom.
Miejsca siódme i ósme to kolejno: sanah i Bedoes 2115.
Duet stanowiący odbicie powszechnego fetyszu dzisiejszej klasy średniej, tzn. reprezentanci mitycznego “głosu młodzieży”, którym tak mocno zainteresowani są dobrze zarabiający, wielkomiejscy czterdziestoparolatkowie pragnący złapać choćby poprawny kontakt ze swoimi potomkami. To, w czym przeszkadza im neoliberalizm oraz późnokapitalistyczna koncepcja sukcesu, jest więc choćby na chwilę odzyskane, dzięki artystom, takim jak oni.
Przedostatnim twórcą Spotify’owego polskiego top 10 jest The Weeknd. To jedyny zagraniczny muzyk obecny na liście.
Swego rodzaju samotność Kanadyjczyka w tym rankingu nie oznacza jednak skrajnego popkulturowego patriotyzmu tlącego się w sercach rodzimych konsumentów dźwięków. Powód braku chociażby jego kolegów takich jak Drake czy Travis Scott jest znacznie bardziej prozaiczny. Otóż na pozostałą dziewiątkę zasilającą ten ranking składają się przeważnie artyści uparcie odtwarzający trendy wykreowane m.in. przez takie projekty jak właśnie The Weeknd. W efekcie wszędobylskość efektownych kopii sprawia, że oryginał po prostu przestaje intrygować swoją unikalnością.
Stawkę zamyka jeszcze jeden (po miejscu pierwszym) oczywisty wybór, czyli znany i lubiany Dawid Podsiadło.
Dlaczego Podsiadło w ogóle znajduje się na tej liście? Ponieważ sztuka, którą uprawia, jest esencjonalną sztuką użytkową, tzn. wytworem wyobraźni kogoś, kto ostatecznie chce jedynie być lubianym przez wszystkich. Dlaczego dopiero na miejscu dziesiątym? Ponieważ w epoce dwudziestopierwszowiecznego cynizmu bardziej opłaca się chcieć być lubianym przy jednoczesnym udawaniu brawurowego tumiwisizmu wobec opinii publicznej. Wydaje się, że Podsiadło trochę stracił przez to, że jest zbyt bezceremonialnie przyjazny.
Czy jest jakakolwiek szansa na to, by przyszłoroczny polski krajobraz muzyczny był zupełnie inny? Prawdopodobnie nie, gdyż zaprzeczałoby to dążeniu ku komfortowej stagnacji, które leży nie tyle w polskiej, ile w ludzkiej naturze.
