W swoich niezwykle intrygujących pracach Tomasz Kwiatkowski bawi się zarówno kolorem, jak i konwencją. Proste kadry przypominające obrazy wyrwane z dłuższych historii przekazywanych w formie sztuki sekwencyjnej budzą pełen wachlarz emocji, w pewnym sensie pozostawiając odbiorców w niepewności, dokąd owa opowieść zmierza.
Fotograf, malarz, autor bajek, czasami bloger, działacz społeczny – tak, zapewne w kolejności nieprzypadkowej, przedstawia się nam Tomasz Kwiatkowski. Jeśli zajrzymy na prowadzonego przez niego bloga, z pewnością nie umknie nam też zainteresowanie piłką nożną i jego cudowne poczucie humoru. Przede wszystkim jednak dostrzeżemy ciągły ruch: nieustanne poszukiwanie weny i czerpanie z niej pełnymi garściami, aż do momentu jej ulotnienia się.
Artysta aktualnie związany z Łodzią nie pozwala sobie także na bezczynność pozatwórczą. Jeszcze jako członek i prezes (2008-2015) Stowarzyszenia Mieszkańców Ulicy Smolnej czynnie działał na rzecz realizacji licznych projektów społecznych. Wśród nich wymienimy choćby Najdłuższe Urodziny. Ćwiczeniówkę w Kamienicy Krasińskich w Warszawie, coroczny Festiwal Synteza Sztuk, Koncerty Urodzinowe Chopina, Kolędy, Święto Smolnej, Święto Muzyki.
Jako malarz Tomasz Kwiatkowski maluje, ryje linoryty i wykleja kolaże
Niczym uczeń Heraklita z Efezu każdorazowo Tomasz Kwiatkowski wchodzi do innej (nawet jeśli wciąż tej samej – wszak wszystko płynie) rzeki, czemu zawdzięcza tak szerokie spektrum twórczych zainteresowań, a zarazem tak wielką różnorodność w ramach tych samych nurtów sztuki. Znamienne są też jego inspiracje, które czerpie ze swojego bezpośredniego otoczenia – sąsiadów, ludzi mijanych na ulicach, ale też Polaków ogółem. Wycinając kadry z na ogół ignorowanej codzienności, by przenieść je na płótno, artysta wysyła swoim rodakom quasi-komiksowe pocztówki.
W swoich niezwykle intrygujących pracach Tomasz Kwiatkowski bawi się zarówno kolorem, jak i konwencją. Proste kadry przypominające obrazy wyrwane z dłuższych historii przekazywanych nam w formie sztuki sekwencyjnej budzą pełen wachlarz emocji, w pewnym sensie pozostawiając nas w niepewności, dokąd owa opowieść zmierza. Czy zakończy się pozytywnie? A może nagle los obróci się przeciwko bohaterom? Czy ten ciąg zdarzeń w ogóle znajdzie finał?
Kruchość i bezpretensjonalność
Niezależnie od wybranej formy przekazu i poziomu jej technicznego skomplikowania prace Tomasza Kwiatkowskiego nie silą się na dekonstruowanie rzeczywistości czy diagnozowanie społeczeństwa. Zamiast tego zawierają cenne obserwacje, które – często ukryte pod płaszczykiem formalnej naiwności – romantyzują naszą szarą codzienność, nadając jej nieoczywistego kolorytu. Autor dotyka jednocześnie banalnych, ale i niezwykle istotnych problemów – w niedoskonałościach będących elementem malarskiego stylu demaskuje ludzkie słabości.
Tomasz Kwiatkowski nie robi tego jednak po to, by nam je wytknąć i triumfować moralnie, lecz by przypomnieć o ich istnieniu i znaczeniu dla kształtowania ludzkości jako ogółu. Nasza indywidualność to suma słabości oraz osobistych doświadczeń – ich wymiar bywa jednak niesłusznie podnoszony do rangi kluczowego składnika osobowości. Ostatecznie przecież wszyscy stale odtwarzamy te same sceny, powielamy te same błędy i nieustannie kroczymy ku nicości bez względu rozmiar Ego na i zdobyte po drodze nobilitacje czy tytuły. W szerokim kadrze nie mają znaczenia pomniejsze decyzje – stąd tak istotne, by docenić pomniejsze scenki, które czynią nas wyjątkowymi, nawet jeśli nie mają znaczenia w obliczu Absolutu.
W najbliższym czasie Tomasz Kwiatkowski będzie gościem łódzkiej galerii Art Hub. Już 9 września o godzinie osiemnastej rozpocznie się wernisaż wystawy “NIE ŻYJESZ. MARTWY JESTEŚ. NIC SIĘ NA TO NIE PORADZI”. Ekspozycja będzie dostępna dla zwiedzających do 21 października – po szczegóły odsyłam na stronę galerii. Dodatkowo otwarcie wystawy swoim występem uświetni poeta, performer, a zarazem gitarzysta prymityw Jarosław Zaręba.
