Spośród szeregu strachów definiujących ludzką egzystencję prawdopodobnie najbardziej ludzkim jest strach przed ciszą. Schorzenie, które w XXI wieku stało się wręcz naturalnym pierwiastkiem codzienności każdego z nas, w pewien sposób charakteryzuje esencjonalność współczesnego człowieka.
Lęk przed brakiem dźwięków próbujemy oswoić na przykład słuchając audiobooków lub podcastów. Każdą powszednią czynność, będącą rutynowym zmaganiem z codzienną nudą, desperacko ozdabiamy sobie głosem z zewnątrz, który przemawiając do słuchawki, osładza głuchość samotnej rutyny
Ponadto, podobnie jak nasi rodzice i dziadkowie, którzy włączali telewizor po to, by niejako sam się oglądał, my również czynimy analogicznie, wykorzystując do tego nieco inne medium. Klikamy przycisk “play” na ulubionej platformie streamingowej i pozwalamy, by wrażenia audiowizualne połknęły tło naszego dnia. Nie wyłączamy filmu, czy serialu nawet jeśli, a może zwłaszcza jeśli nie zwracamy na niego uwagi. Wystarczy nam komfort zahamowanej ciszy.
Gdy dzień ma się ku końcowi i wreszcie próbujemy zapaść w sen, nie mogąc znieść prawdopodobnie najbardziej samotnego, cichego momentu pozwalamy sobie na niekończącą się wędrówkę myśli.
Zamiast wyłączyć się, dać odpocząć jaźni po wielu godzinach wytężonej pracy, wolimy raczyć swoją imaginację kolażem natrętnych myśli. Zasypiamy dopiero, gdy jesteśmy całkowicie wycieńczeni gonitwą za mentalnym kołowrotkiem, co i tak uznajemy za przyjemniejsze niż próba zaśnięcia po godzinie spędzonej z głuchą, wręcz medytacyjną ciszą.
Czego tak bardzo się boimy bojąc się ciszy? Tego, czego od zawsze boi się każdy człowiek – otwarcia puszki Pandory o nazwie Ja.
